7 สิงหาคมสุขสันต์วันเกิดโนบิตะ ตัวละครในเรื่องโดเรม่อน

“เด็กชายผู้ไม่เอาถ่าน” กับบางอย่างที่เขาไม่เคยได้….จากโดเรม่อน

อั๊ง อัง อั่ง ตดเตะโมะดาอิซุคิ โดราเอม่อน

เสียงเพลงที่คุ้นหูแต่เราอาจไม่รู้ความหมาย แต่สิ่งหนึ่งที่เราจะรู้ได้ทันทีคือ เมื่อเพลงนี่จบเราจะได้พบกับการ์ตูนสุดโปรดของเรา การ์ตูนที่เราคิดถึง

การ์ตูนโดเรม่อนถือกำเนิดขึ้นจากปลายปากกาของคุณ ฟุจิโกะ ฟุจิโอะ เมื่อปี พ.ศ. 2513 และใช้เวลาตลอด 50 ปีหลังจากนั้นเพื่อทำลายกำแพงความเชื่อของการ์ตูนไร้สาระออกไป แทนที่ด้วยข้อคิดดีๆ สอนเด็กที่แม้แต่ผู้ใหญ่เองก็นำปรับใช้ในชีวิตได้เหมือนกัน

เรื่องราวของหุ่นยนต์แมวจากโลกอนาคตเดินทางย้อนอดีตมาเพื่อช่วยเหลือเด็กชายผู้ไม่เอาถ่าน โดยเหตุผลหลักก็คือ ในโลกอนาคตเด็กชายคนนี้ก็ยังโตเป็นคนที่ไม่เอาไหนเหมือนเคย จนรุ่นลูกรุ่นหลานทนไม่ไหว เลยส่งโดเรม่อนกลับมาอดีตเพื่อเปลี่ยนแปลง โดยมีภารกิจคือให้เด็กคนนี้พบความสุข เจ้าหุ่นยนต์แมวเหมียวถึงจะกลับอนาคตได้ ซึ่งเด็กหนุ่มคนนั้นเรารู้จักกันดีในชื่อ..โนบิตะ

โนบิตะ….คนคุ้นเคยที่เราน่าจะคุ้นชิน

จากลักษณะนิสัยของตัวละครที่เข้าใจง่าย พื้นฐานนิสัยธรรมชาติที่เราสามารถพบเห็นได้ในวัยรุ่นทั่วไปจนอาจจะตกใจเหมือนเห็นตัวเอง การเป็นเด็กที่ไม่เอาไหนไม่ว่าจะเป็นเรื่องเรียน ก็มักจะตื่นสายอยู่บ่อยๆ ไม่ชอบทำการบ้าน สอบทีไรก็ได้คะแนน 0 ตลอด ต้องหลบ ๆ ซ่อน ๆ คอยเอากระดาษคำตอบไปซ่อนไม่ให้แม่เห็น เรียนไม่ดี กีฬาก็ไม่ค่อยเด่น แถมชอบนอนกลางวันอย่างที่สุด เป็นรูปแบบที่คุ้นเคยจนอาจคุ้นชินว่าบางครั้งสมัยเด็กๆ เราก็อาจจะเป็นโนบิตะเองบ้างเหมือนกัน

ถึงแม้จะเป็นการ์ตูนแต่ยังแฝงจิตวิญญาณความเป็นมนุษย์ แย่บ้างดีบ้างปะปนกันไป ถึงจะไม่รักเรียนแต่หนุ่มน้อยคนนี้ก็รักดี มีอารมณ์อ่อนไหว จิตใจดี รักครอบครัว รับสงบไม่สู้คนจนมักจะถูกไจแอนท์กับซูเนโอะกลั่นแกล้งอยู่เป็นประจำ แต่สรุปสุดท้ายทุกอย่างจะคลี่คลายได้ด้วยสิ่งประดิษฐ์แห่งโลกอนาคตจากกระเป๋าหน้าท้องแสนวิเศษของเจ้าโดเรม่อนอยู่ดี

ขนมช่วยท่องจำในวันที่ต้องทำข้อสอบ

ประตูมิติไปไหนก็ได้เพื่อเดินทางได้เร็วขึ้นในวันที่แสนขี้เกียจ

ถุงมือรับลูกบอลได้ทุกทิศทางในวันที่อยากเก่งกีฬาแบบคนอื่นเขาบ้าง

แต่มีบางสิ่งที่โนบิตะไม่เคยได้รับ….จากโดเรม่อน

นั่นคือ เงิน

หลายครั้งหลายคราวหลายที่โนบิตะต้องการเงินไปซื้อของเล่นเพื่อสนองความสุขเล็กๆ น้อยๆ ของตัวเอง อาจจะมีบ้างที่โดเรม่อนใจอ่อนในตอนที่สร้างกระดาษวิเศษเขียนตัวเลขเงินลงไปแล้วมีมูลค่าขึ้นมาจริง ๆ ก่อนจะมาเฉลยนั่นเป็นการนำเงินในอนาคตของโนบิตะมาใช้ และสุดท้ายก็จบด้วยความล้มเหลว โนบิตะต้องยอมเดินคอตกชดใช้ในสิ่งที่เคยใช้กระดาษวิเศษซื้อไปอยู่ดี มาถึงตรงนี้เราจะเห็นได้ว่าสิ่งที่ผู้เขียนพยายามสอดแทรกประเด็นเข้ามา คือ เรื่องของเงินตราที่ไม่มีใครได้มาอย่างง่ายดายเพราะโชคช่วย ทุกอย่างมีราคาที่ต้องแลก ในวัยของเด็กประถมของโนบิตะ นอกจากค่าขนมที่คุณแม่ให้แล้วในแต่ละวัน หากจะซื้อของขวัญไปจีบชิสุกะซักชิ้นหนึ่งก็ต้องลงแรงช่วยแม่ทำงานบ้านซักหน่อยจึงจะได้ค่าตอบแทนมา เงินที่หามาอย่างสุจริตด้วยน้ำพักน้ำแรงของตัวเองเป็นสิ่งที่ภาคภูมิใจมากกว่าของวิเศษเสกเงิน

สิ่งประดิษฐ์ที่พร้อมช่วยทุกครั้งเมื่อเดือดร้อน สร้างความสบายจนติดเป็นนิสัย ทำให้โนบิตะแทบไม่ต้องทำอะไรด้วยตัวเองเลย สุดท้ายถ้าวันนั้นมาถึง วันที่โดเรม่อนต้องกลับไปอนาคตจริงๆ ถ้าเราเป็นโนบิตะ เราจะทำอย่างไร สวดมนต์ภาวนาให้โดเรม่อนกลับมาไหม หรือลุกขึ้นมาพึ่งพาตัวเองให้ได้มากที่สุด 

หากโนบิตะเปรียบเสมือนนักกีฬา
โดเรม่อนก็คงเปรียบเหมือนเพื่อนแท้ที่คอยส่งเสียงเชียร์อยู่ข้างสนาม
ชิสุกะก็คงเป็นอะไรไม่ได้นอกจากเส้นชัยปลายทาง
ไจแอนท์และซูเนโอะก็ต้องเป็นอุปสรรคที่ต้องก้าวข้ามไปให้ได้

ซึ่งเมื่อทั้งหมดมาอยู่ด้วยกันจึงมีความลงตัวบางอย่างที่เรียกว่า “ชีวิต”

รสชาติของการเติบโตเป็นผู้ใหญ่มันอาจไม่หวานอย่างที่คิด เราต้องพบเจอตัวละครหลากหลายรูปแบบ ถ้าไม่มีเขาเหล่านั้นเราก็คงจืดชืดไม่น้อย ไม่มีชีวิตของใครในโลกที่สมบูรณ์ทุกอย่าง การแต่งแต้มด้วยอุปสรรคคือสีสันของชีวิตที่เราต้องข้ามผ่านมันไปได้เพื่อให้เราได้เติบโตขึ้น  

เมื่อการ์ตูนเรื่องนี้เดินทางมาถึงย่อหน้าสุดท้าย

เราอาจค้นพบว่าเราต่างก็เคยเป็นโดเรม่อน และโนบิตะให้ใครสักคนอยู่บ้างในชีวิตจริง

สุขสันต์วันเกิดโนบิตะ